Redis i Python – dobrze dobrana para #10

Cześć.

Za nami dziewięć artykułów których głównym celem jest pokazanie jak z poziomu Pythona pracować z Redisem. Dzisiejszy artykuł jest dziesiątym z kolei i… Ostatnim. Tak! Doszedłem do wniosku, że to już całość wiedzy jaką chciałem Wam przekazać. Jest tego naprawdę sporo. Niemniej jednak zostało kilka zagadnień dla których nie znalazłem dobrego miejsca w poprzednich artykułach, a mogą okazać się przydatne, więc opowiem o nich krótko w tym wpisie.

Nim przejdę do tych kilku ostatnich informacji, przypominam, że pisząc ten artykuł opieram się na wiedzy którą przekazałem w poprzednich wpisach, więc zachęcam do nadrobienia, jeśli nie miałeś wcześniej okazji:

• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-9/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-8/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-7/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-6/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-5/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-4/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-3/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-2/
• https://mmazurek.dev/redis-i-python-dobrze-dobrana-para-1/

Walrus

Walrus to alternatywny sposób pracy z Redisem. Wszystkie artykuły opierały się na jednej bibliotece dostarczającej dość standardowe API. Teraz pokażę podejście do tematu od trochę innej strony.

Walrusa instalujemy jak każdą bibliotekę:

I piszemy przykładowy kod:

który w sumie pokazuje ideę walrusa. Ukrywa on za wygodną implementacją komendy Redisowe dając tym samym API naśladujące Pythonowe rozwiązania.

Jeszcze ciekawszą rzeczą o której nie wiedziałem przed pisaniem tego artykułu jest to, że Walrus pozwala na tworzenie modeli:

które potem można sobie potem pobrać po kluczu który wskażemy jako primary_key. W moim kodzie pole „id” będące typem UUIDField automatycznie staje się kluczem głównym. Uruchomienie tego kawałka Pythona generuje kilka kluczy w Redisie:

Które wskazują odkrywają sposób implementacji. Walrus konwertuje instancję modelu do hasha Redisowego. Oczywiście nie obeszło się bez kluczy pomocniczych trzymających chociażby id sekwencji (moje pole „id” jest autoincrement).

Jeśli interesuje Cię więcej – zapraszam do dokumentacji Walrusa.

Nieużywane klucze

Szukasz nieużywanych kluczy? Redis pozwala łatwo sprawdzić ile czasu minęło od użycia (tj czytanie lub zmiana) klucza:

Polecenie OBJECT ma jeszcze kilka przydatnych subkomend – warto zajrzeć do dokumentacji.

Szukanie dużych kluczy

Istnieje kilka bibliotek które potrafią policzyć które rodziny kluczy zajmują najwięcej miejsca. Redis dostarcza proste narzędzie pozwalające określić największe elementy:

Przydatne jeśli komuś się zapomni ustawić odpowiedniego expire’a.

Rozproszone blokady

Jednym z zastosowań Redisa jest tworzenie tzw. distributed locks – czyli blokad umożliwiających sterowanie jedną aplikacją z poziomu innej, zakładając lub zdejmując blokady. Ogólnym celem jest wzajemnie wykluczanie i istnieje już kilka (o ile nie kilkanaście) bibliotek które w oparciu o Redisa dostarczają rozwiązania typu RedLock. Naprawdę niezłe wyjaśnienie znajduje się na stronie Redisa – link.

Zmierzając do końca

I tym radosnym akcentem kończymy tę serię. 10 artykułów to ogromna dawka wiedzy wprowadzająca Cię w „świat Redisa”. Stworzenie jej zajęło mi trochę czasu, bo pierwszy artykuł pojawił się 14.06.2020 a ten 21.12.2020 – czyli bez mała pół roku. Patrząc jednak na efekt – jestem bardzo zadowolony. Jeśli myślisz podobnie, daj lajka, komentarz, udostępnij gdzieś tę serię. Daj światu poznać wartością treść.

Ale to też nie tak, że poza satysfakcją nic z tego nie mam. Tworząc plan, obmyślając zakres, kolejność a na końcu pisząc czuję, ze bardzo usystematyzowałem swoją wiedzę. Jest to bardzo wartościowy efekt uboczny.

Ten projekt kończę, ale blog nadal żyje. Jestem pewien, że pojawi się tu jeszcze więcej ciekawych rzeczy.