Pytania zadane w tytule wpisu są wałkowane od czasu kiedy pojawiły się szkoły programowania. W sumie trudno się dziwić że część dyskusji ma wydźwięk negatywny. Chyba trochę niesłusznie:)

Tak czy siak – dziś dołożę od siebie cegiełkę na ten temat. Myślę, że mogę mieć dość rzetelne pojęcie o tym. Jestem programistą z kilkuletnim doświadczeniem, absolwentem jednej z lepszy Politechnik tego pięknego kraju a także… Trenerem programowania – więc spojrzenie na temat mam z kilku stron.

Zaczynajmy!

Czym jest taka szkoła programowania?

To po prostu prywatna firma która organizuje kursy pozwalające uczyć się programowania. Opracowuje ona program nauki uwzględniając trendy oraz potrzeby rynku – na tyle na ile jest w stanie oczywiście – ale wychodzi im to nieźle.

Firmy te dbają o to by trenerzy (czyli „nauczyciele”) posiadali odpowiednie umiejętności. Po prostu każdy kto chce uczyć, musi przejść weryfikację. Dzięki temu unika się sytuacji że ktoś uczy czegoś czego nie umie.

Poza tym oczywiście dbają o harmonogram zajęć, zadowolenie kursantów a i niejednokrotnie pomagają w znalezieniu pierwszej pracy.

Jak wygląda taki kurs?

Jest to ileś spotkań (zależne już od konkretnej szkoły) prowadzonych przez trenerów. Materiał jest stworzony tak by każdy, bez jakiejkolwiek wiedzy o programowaniu, mógł zacząć „coś kodzić”, więc zaczyna się od rzeczy banalnych i sukcesywnie podnosi poziom.

Kursy zdecydowanie są nastawione na praktykę i są bardzo intensywne. Pod słowem „intensywne” mam na myśli że każda minuta jest wypełniona pracą. Kursanci tworzą kod prawie cały czas. W przypadku tematów które nie są stricte programistyczne, jak protokoły czy systemy kontroli wersji, robią ćwiczenia, pozwalające na pełne zrozumienie zagadnienia.

W trakcie zajęć trener odpowiada na pytania, pomaga przy problemach, powtarza niezrozumiałe fragmenty – ogólnie stara się by wiedza faktycznie trafiła do słuchaczy.

Czego dokładnie można nauczyć się na kursie?

Poza programowaniem w konkretnym języku poznaje się też jego ekosystem. W przypadku np. Javy będą to informację o JVMie czy chociażby narzędzia typu Gradle czy Maven.

Poziom samego programowania jest typowo pod Juniora – nie rozwiązuje się tam górnolotnych problemów – raczej po prostu uczy się stylu myślenia i samej umiejętności pisania kodu który (zazwyczaj) działa.

Najczęściej używane są jakieś popularne frameworki jak np. dla Javy – Spring.

---

---

Do tego wszystkiego dodaje się zajęcia z systemów kontroli wersji, metodyk prowadzenia projektów, protokołów czy chociażby testów. Wszystko po to by osoba po kursie mogła pójść do pracy jako Junior.

Czy po kursie faktycznie jest się Juniorem?

To trudne pytanie ponieważ…

• szkoła, szkole nierówna
• definicja Juniora jest dość rozmyta
• każdy kursant jest inny

jednakże…

Sam kurs pod względem materiałów, zakresu i kompetencji trenerów jest bezsprzecznie solidny. Serio! Zawiera wszystko czego oczekiwałbym od Juniora na rozmowie rekrutacyjnej.

Oczywiście każda dobra idea rozbija się o czynnik ludzki i tutaj nie jest inaczej. Moim zdaniem, największy problem tych kursów to kursanci którzy nie byli świadomi ilości pracy potrzebnej by zrozumieć przedstawiane zagadnienia.

Na zajęciach, w czasie trwania kursu, fizycznie nie da się poświęcić wystarczająco dużo czasu, by wyszlifować umiejętność pisania kodu. Osoby uczące się na takich kursach powinni inwestować ogromne ilości czasu w domu – co nie zawsze się dzieje a to sprawia że zaczynają mieć zaległości i zwyczajnie – nie nadążają!

No więc nie da się zostać programistą idąc na kurs bez chęci przysłowiowego „nakurwiania” w domu!

To może wystarczy uczyć się w domu zamiast płacić za kurs?

Nooo… Nie.

Ucząc się samemu w domu bardzo szybko natrafi się na ścianę. Będzie jakieś zagadnienie które ciężko rozumieć. Ktoś powie że wszystko jest w Internecie – no jest, ale nie zawsze przekazane tak by było jasne. Każdy jest inny i nawet jedno nie jasne słowo może zburzyć odbiór całego zagadnienia. W szkole masz możliwość od razu dopytać a tym samym – korygować luki w wiedzy.

Dalej – ucząc się samemu trudniej jest uzyskać dyscyplinę nauki i utrzymać motywację do niej.

No i oczywiście – jakość wiedzy w Internecie jest wątpliwa – nie zawsze są to aktualne technologie i trendy, zdarzają się chociażby artykuły dotyczące PHP 4 – i niby skąd osoba ucząca się ma wiedzieć że ten artykuł jest już dawno nieaktualny? Na kursie wiedza płynie od praktyków – osób którzy mają obycie z trendami i najnowszymi rozwiązaniami.

I jeszcze w temacie wiedzy w Internecie – jest ona mocno fragmentaryczna – wystarczy że na kolejnym blogu użyją słowa innego niż na poprzednim (nawet jeśli znaczy to samo) i już przekaz staje się zamglony.

Nie mówię że nie można nauczyć się programować w domu – tylko jest to znacznie trudniejsze, w porównaniu do kursu.

Studia czy kurs?

Trochę nawiązując do wpisu o studiach – porównując jedno i drugie zauważy się pewną rzecz od razu: studia trwają 5 lat a kurs np. 0.5 roku.

Wynika to z tego, że wiedza na kursie jest ogromnie skondensowana. Nie ma tam rzeczy które nie dotyczą programowania. To i plus i minus. Bo jednak wiedza która jest „dookoła” jest czasem naprawdę, bardzo kształcąca. I to że matematyka na studiach może wydawać się bez sensu – to sam styl myślenia – sens już ma. Więcej o tym możecie przeczytać w wyżej zlinkowanym wpisie o studiach:)

Ogólnie pytanie z tego nagłówka jest więc niezasadne – to po prostu dwie drogi umożliwiające uzyskanie wiedzy potrzebnej do pracy.

Zmierzając do brzegu…

Czy warto? Każda pomoc w nauce programowania jest ok, więc jeśli zdajesz sobie sprawę że droga do 10tys miesięcznie jest znacznie dłuższa i nie boisz się ogromnej ilości pracy, masz motywację i chęci – to warto.

A może wolisz nowości na mail?